>>giriş

 >>eklen

otarafa: Bulent Ersoy vs Divine Comedy

butarafa: Microsoft Outlaws Dzongkha

Neil Gaiman cevap ver  kazımkanat   19/11/07

sabah sabah içimi parça pincik eden bir neil gaiman kısa hikayeciği Tulsa, Oklahoma, Louisville Arasında Bir Yerde Otobüsteki Bir Ayakkabı  Kutusunda Bulunmuş Günlükten 28 Pazartesi Uzun süredir Scarlet'in peşindeyim. Dün Las Vegas'ta idim. Bir casinonun  park yerinde yürürken bir kartpostal buldum. Kızıl rujla tek bir sözcük  yazılmıştı üzerine. Tek sözcük: Anımsa. Kartpostalın öteki yüzünde  Montana'daki bir otoban vardı.  Neyi anımsamam gerektiğini anımsamıyorum. Şu anda yoldayım, kuzeye  doğru gidiyorum.  29 Salı Montana'dayım, hayır, belki de Nebraska'da. Bu satırları bir motelde  yazıyorum. Odamın dışında felaket bir rüzgâr esiyor, koyu motel kahvesi  içiyorum, tıpkı yarın ve ondan sonraki gecelerde içeceğim gibi. Bugün küçük  bir kasaba lokantasında biri onun adını ağzına aldı. "Scarlet yollarda," dedi  adam. Bir trafik polisi idi, yanına gelip kulak kesilince konuyu değiştirdi.  Bodoslama birbirine girmiş iki arabadan söz ediyordu. Yol üzerindeki cam  kırıkları elmas gibi parıldıyordu. Bana kibarca, "Hanfendi," diye hitap etti.  30 Çarşamba "Kafamı bozan iş değil," dedi kadın. "İnsanların bakışları." Titriyordu  kadıncağız. Soğuk bir geceydi, fazla bir şey yoktu üzerinde. "Scarlet'i arıyorum," dedim ona.  Ellerimi ellerine aldı, sonra yanağıma dokundu, usulca değdi eli. "Aramaya  devam et, şekerim," dedi. "Hazır olduğun zaman bulacaksın." Sonra  sokakta kayboldu. Küçük bir kasabada değildim artık. Belki de Saint Louis'e gelmiştim. Saint  Louis'te olduğunu nasıl anlayabilirsin ki? Bir zafer takı aradı gözlerim, Doğu  ile Batı'yı birbirine bağlayan bir şey. Ama böyle bir şey gerçekten vardıysa  bile onu ıskalamıştım ben.  Daha sonra bir ırmaktan geçtim.  31 Perşembe Yolun kenarında yaban böğürtlenleri vardı. Çalıların arasına sıkışmış kırmızı  bir iplik gördüm. Artık varolmayan bir şeyin peşinde olmaktan korkuyorum.  Belki de hiç varolmamış bir şeyin…  Çöldeki bir cafede eskiden sevdiğim bir kadınla konuştum bugün. Uzun  süredir orada garsonluk yapıyormuş.  "Beni aradığını sanıyordum ben de," dedi. "Anlaşılan yoldaki duraklardan  biriymişim sadece."  Gönlünü alacak bir şeyler söyleyemedim ona. Beni işitmedi. Scarlet'in yerini  biliyor musun, diye sormalıydım. 32 Cumartesi Dün gece Scarlet'i gördüm düşümde. İriyarı, insan azmanı bir şey olmuş, av  niyetine benim peşime düşmüştü. Düşümde neye benzediğini biliyordum.  Uyandığımda kendimi yol kenarına park etmiş bir kamyonetin içinde buldum.  Bir adam pencereden el fenerini üzerime doğru tutuyordu.  Bana, "Beyfendi," diye hitap etti, kimliğimi göstermemi istedi.  Kim olduğumu, kendimce kim olduğumu, kimi aradığımı söyledim ona. Güldü,  sonra başinı sallaya sallaya çekip gitti. Bilmediğim bir şarkı mırıldanıyordu.  Kamyoneti güneye, doğan güneşe doğru sürdüm. Kimi zaman bunun bir  takıntı halini alması ürkütüyor beni. O yürüyor. Ben arabadayım. Neden hep  benden önde?  1 Cumartesi Eşyalarımı koyacağım bir ayakkabı kutusu buldum. Jacksonville'de bir  McDonalds'a girip peynirli hamburger yedim, ardından da çikolatalı bir  milkshake içtim. Ayakkabı kutusunun içine koyduğum her şeyi çıkarıp  masanın üzerine koydum: Böğürtlenlerin üzerinde bulduğum kırmızı iplik,  kartpostal, Sunset Bulvar'ının kenarındaki bir çöplükte bulduğum Polaroid  fotoğraf -baş başa vermiş bir şeyler fısıldayan iki kızın resmi görünüyor  fotoğrafta, yüzleri flu; bir teyp kaseti, Washington D.C.'de bana verilmiş  minik bir şişe, içinde altın gibi bir şeyler pırıldıyor; kitap ve dergilerden  kesilmiş sayfalar. Bir casino fişi. Bu günlük.  "Öldüğünde," diyor yan masadaki esmer kadın, "seni elmasa  çevirebiliyorlarmış. İlmi bir olay. Ben böyle anımsanmak isterim. Parlamak  istiyorum çünkü." 2 Pazar Hayaletlerin yürüdüğü yollar kadim sözcüklerle toprak üzerine yazılmıştır.  Hayaletler otobana çıkmaz. Yürürler. Bu yüzden mi buradayım ben? Bazen  onun gözleriyle bakıyormuşum gibi geliyor bana. Bazen de sanki O benim  gözlerimle bakıyor dünyaya.  Şu anda Kuzey Carolina'da, Wilmington'dayım. Issız bir kumsalda  yazıyorum bu satırları, güneşin şavkı denizin üstüne düşmüş, öyle yalnızım  ki.  Gün doğmadan neler doğar, öyle değil mi? 3 Pazartesi Baltimore'daydım, çiseleyen yağmurun altında kaldırımda durmuş nereye  gideceğimi düşünüyordum. Scarlet'i bir arabanın içinde gördüm galiba. Bana  doğru geliyordu. Arabayı o kullanmıyordu. Yüzünü göremedim, ama saçları  kızıl idi. Köhne kamyoneti kullanan kadın şişko ve mutlu biriydi, uzun kara  saçları vardı. Koyu tenliydi.  O gece tanımadığım bir adamın evinde uyudum. Uyandığımda bana, "Şimdi  Boston'da," dedi.  "Kim?" "Aradığın kişi." Nereden biliyorsun, diye sordum ama karşılık vermedi. Bir süre sonra evi  terk etmemi istedi, çok geçmeden evden çıktım. Eve dönmek istiyorum.  Evimin nerede olduğunu bilsem dönerdim. Tekrar yollara düştüm. 4 Salı Öğle vakti Newark'tan geçerken ucundan New York'u gördüm, havadaki toz  kütlesi yüzünden silueti iyice silikleşmiş, yaklaşan fırtınanın etkisiyle  karanlığa bürünmüştü. Dünyanın sonu gelmiş olabilirdi. Galiba kıyamet siyah-beyaz gelecek, eski bir film gibi. (Kömür karası saçlar,  karbeyazı şeker akı ten) Renkler varolduğu sürece yaşar gideriz belki de.  (Kankızılı dudaklar, diye anımsatıyorum kendime.) Kuşluk vaktinde Boston'a vardım. Aynalarda ve yansımalarında O'nu  ararken fark ediyorum kendimi. Kimi günler beyazların bu ülkeye geldiği  zamanları, kara tenlilerin zincire vurulmuş kıyıda tökezlediği anları  anımsıyorum. Kızıl tenlilerin bu topraklarda yürüdüğü zamanları  anımsıyorum, toprağın daha körpe olduğu zamanları.  Issız toprakları anımsıyorum. "Ananı nasıl satabilirsin?" Üzerinde dolaştıkları toprakları satması  istendiğinde ilk insanın söylediği sözler bunlar.  5 Çarşamba Dün gece benimle konuştu. O olduğuna eminim. Los Angeles, Metairie'de  bir telefon kulübesinin önünden geçiyordum. Telefon çaldı, ahizeyi  kaldırdım.  "İyi misin?" dedi ses.  "Kimsiniz?" diye sordum. "Yanlış numara çevirmiş olmayasınız." "Olabilir," dedi. "Ama iyi misin sen?" "Bilmem," dedim. "Ne kadar sevildiğini bil," dedi. O idi, kesinlikle emindim. Ben de seni  seviyorum, demek istedim, ama O çoktan kapamıştı. Tabii gerçekten O  idiyse. Bir anlığına orada idi. Belki de yanlış numaraydı, ama öyle olduğunu  sanmıyorum.  Artık o kadar yakınım ki. Kaldırımdaki evsiz barksız, yanında battaniye  taşıyan adamdan bir kartpostal satın aldım ve üzerine rujla Anımsa diye  yazdım, artık unutmam mümkün değil. Ama rüzgâr çıkıyor ve kartpostalı  önüne katıp götürüyor. Galiba şimdilik yoluma devam edeceğim.  TORI AMOS 2002 TOUR BOOK  -kısa hikaye, novella ve roman roman en uzun olanı  novella romandan kısa fakat kısa hikayeden uzun kısa hikaye en kısa olanı bir hikayenin ne kadar uzun olduğuna nasıl karar veriyoırlar ki? dışından mı bakıyorlar yoksa okunup da mı karar veriliyor? Keywords:short story novella Kategori: sayfa